Bosko - Galeria

LT
PL

Parafia św. Jana Bosko w Wilnie

Galeria

Istorija PL »
Życie św. Jana Bosko

Św. Jan Bosko (1815-1888)

Pewien chłopiec, w każde popołudnie, wypasał krowy na łąkach. Na obiad miał kawałek białego chleba.

Tam czekał na niego inny chłopiec, który tak jak on był pasterzem. Miał ze sobą kromkę czarnego chleba, ponieważ był bardziej biedny. Każdego dnia chłopak z białym chlebem pytał: „Zamienimy się kromkami chleba?”

Chłopiec z białą kromką chleba to Jan Bosko. Wychowywała go mama Małgorzata, gdyż ojciec zmarł, gdy Janek miał zaledwie dwa lata.

Janek miał dwóch braci Antoniego i Józefa, z którymi lubił się bawić.

Mama Janka, Małgorzata, zawsze przyjmowała biednych, którzy pukali do ich drzwi, mówiąc: „Bóg jest wszędzie, a szczególnie w biednych”.

Będąc w wieku 9 lat Janek miał sen, w którym ujrzał stado dzikich zwierząt. Pewna tajemnicza Pani powiedziała mu: „To, co stanie się z tymi zwierzętami, będziesz musiał uczynić dla moich dzieci”. Tym samym sen okazał się zapowiedzią jego przyszłego życia.

Janek zobaczył, jak dzikie zwierzęta zamieniały się w łagodne owce, a potem w radosną gromadę dzieci, które biegały, bawiły się. Pani powiedziała mu: „Pewnego dnia wszystko zrozumiesz”.

W świąteczne dni organizowano w miasteczku przedstawienia, na których Janek z zaciekawieniem obserwował sztuczki magików, pokazy linoskoczków.

Później powtarzał je dla swoich małych przyjaciół. Po brawach, Janek powtarzał kazanie zasłyszane podczas porannej mszy św.

Pewnego chłodnego poranka Janek opuścił dom i poszedł szukać pracy, ponieważ brat Antoni nie zgadzał się, by się uczył i mawiał: „Musisz wziąć do ręki motykę, jak my wszyscy”.

Przez trzy lata Janek pracował jako parobek w gospodarstwie państwa Moglia.

Podczas, gdy bydło pasło się na łące siadał w cieniu drzew i uparcie otwierał swoje książki. Gospodarz potrząsał głową i pytał: „Dlaczego tak dużo czytasz?”. Na to pytanie Janek odpowiadał: „Pragnę zostać księdzem!”

Naukę rozpoczął w szkole w Catelnuovo, a potem w Chieri. Drogę pokonywał pieszo.

Podczas wakacji Janek gromadził wokół siebie dzieci. Po latach wspominał: „Podczas zabaw i rozmów uczyłem katechizmu i modlitw chrześcijańskich.”

Mając 20 lat, Janek Bosko powziął najważniejszą decyzję w swoim życiu: wstąpił do seminarium.

5 czerwca 1841 r. arcybiskup Turynu udzielił mu święceń kapłańskich, miał wtedy 26 lat i został „Księdzem Bosko”. Pierwsza część jego „wielkiego snu” została zrealizowana.

Jako ksiądz chodził po ulicach Turynu, gdzie szukał biednych oraz opuszczonych młodych ludzi, którym chciał pomóc.

Pisał: „Część miasta niedaleko Porta Palazzo roiła się od ulicznych sprzedawców, handlarzy siarki, pucybutów, kominiarzy… i innych chłopców, którzy tu spędzali dzień”.

Najbardziej wstrząsające wrażenie wywarła na ks. Bosko próba wejścia do więzienia.

Myślał: „Jeśli ci chłopcy mieliby przyjaciela gotowego zaopiekować się nimi, nie skończyliby w więzieniu”.

Pierwszym chłopcem, z którym zaprzyjaźnił się ks. Bosko był Bartłomiej Garelli, sierota, który nie potrafił pisać ani czytać. „Ale potrafisz gwizdać!” powiedział mu ks. Bosko.

Po mszy św. ks. Bosko nauczył Bartłomieja przeżegnać się. Dzieło ks. Bosko rozpoczęło się od zwykłej lekcji katechizmu.

Trzy dni później Bartłomiej przyprowadził swoich kolegów. Byli to kamieniarze, fryzjerzy, murarze pochodzący z odległych miejscowości.

„W ciągu tygodnia przychodziłem do nich w czasie pracy na plac budowy, do warsztatów”, wspomina ks. Bosko. Tak narodziło się Oratorium.

Wieczorami najbardziej zdolni chłopcy przychodzili do ks. Bosko, by się uczyć.

„Szczególnie w dni świąteczne mój konfesjonał był oblegany przez setki młodych ludzi”. Ks. Bosko nauczał, że tajemnicą szczęścia jest przyjaźń z Bogiem.

Po ciężkiej chorobie ks. Bosko wrócił do Turynu w towarzystwie swojej matki: „Wynająłem trzy pokoje na Valdocco i szybko zamieszkają w nich bezdomni chłopcy. Czy nie chciałabyś zostać mamą dla moich chłopców?”

W marcu 1847 r. zdesperowany chłopak puka do drzwi ks. Bosko. „Przychodzę z Valsesii. Już więcej nie wytrzymam. Błagam, nie wyrzucaj mnie”.

Po tym chłopcu w ciągu kilku miesięcy przybyło następnych siedmiu. Ale jak ich utrzymać?

Mama Małgorzata sprzedała swój pierścionek ślubny, swoje kolczyki, wszystko, co miała, aby kupić chleb i mąkę.

Niektórzy spośród chłopców prosili ks. Bosko, by mogli tak jak on, ofiarować swoje życie dla młodzieży żyjącej w trudnych warunkach. Tak narodzili się Salezjanie.

W 1854 do ks. Bosko przybywa pewien chłopak, Dominik Savio. Z wielką prostotą poprosił ks. Bosko: „Pomóż mi zostać świętym”.

Dla Dominika Komunia św. była centrum dnia. Po swojej pierwszej Komunii napisał wielkimi literami swoje postanowienie: „Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja”.

Dominik utworzył grupę małych apostołów pośrodku innych chłopców. Niestety miał słabe zdrowie, odszedł do nieba kilka miesięcy później jako mały wielki święty.

W 1853 r. ks. Bosko otworzył w oratorium pierwsze warsztaty dla uczniów.

W następnych latach ks. Bosko powiększył swój dom i otworzył kolejne warsztaty: stolarskie, krawieckie, introligatorskie, drukarskie, ślusarskie. Mówił: „Pragnę uczynić z tych chłopców uczciwych obywateli i dobrych chrześcijan”.

W 1864 r. ks. Bosko na łąkach Valdocco rozpoczął budowę sanktuarium Maryi Wspomożycielki wiernych: „Każda cegła tej świątyni jest jedną łaską wyproszoną przez Madonnę dla tych, którzy Ją wzywali”.

Cztery lata później ks. Bosko założył zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki. Do pierwszych sióstr mówił: „Czyńcie dla biednych dziewcząt to, co salezjanie czynią dla chłopców”.

W 1875 r. ks. Bosko wręczył krzyż pierwszym dziesięciu salezjanom wyjeżdżającym na misje do Ameryki Południowej.

Ojciec święty Pius XI uważał ks. Bosko za swojego przyjaciela, dlatego często zapraszał go do Rzymu, prosząc o radę w ważnych decyzjach.

Ks. Bosko stworzył system wychowawczy uznawany przez wszystkich, jako „system idealny” w wychowaniu młodzieży.

W 1876 ks. Bosko założył nową rodzinę: Współpracowników salezjańskich. Przed swoją śmiercią powiedział do nich: „Bez waszej pomocy zrobiłbym mało, albo nie zrobiłbym niczego”.

„Powiedzcie moim chłopcom, że czekam na nich w niebie”.

Najnowsze wpisy

Ogloszenia 15 grudnia 2024

Ogloszenia 8 grudnia 2024

Ogloszenia 1 grudnia 2024

Ogloszenia 24 listopada 2024

Ogloszenia 17 listopada 2024
Subskrybuj nowości
Strony salezjańskie
Linki