Towarzystwo Świętego Franciszka Salezego, zwane krócej Towarzystwem Salezjańskim to zgromadzenie zakonne założone w połowie ubiegłego stulecia przez świętego Jana Bosko – jednego z najwybitniejszych synów Kościoła, a zarazem barwną postać XIX wieku. Jego życie to niezwykła historia współpracy prostego człowieka, bogatego w dary swego narodu i osobiste, wybitne uzdolnienia z potężnie działającą łaską Boga, który wezwał go do oddania się bez reszty sprawie wychowania opuszczonej i zaniedbanej młodzieży. To poświęcenie życia jednej idei – wszechstronnemu wychowaniu na “uczciwych obywateli i dobrych chrześcijan” tych, którymi nikt nie chce się prawdziwie zająć – realizowane w radości, z wielką pomysłowością i pomimo wszelkich przeciwieństw stanowi serce salezjańskiego posłannictwa, zwane też charyzmatem zgromadzenia. Jego najlepszym przykładem jest właśnie życie Założyciela, księdza Bosko, zwanego przez Kościół “Ojcem i nauczycielem młodzieży”.

Janek Bosko urodził się w 1815 roku w ubogiej, wiejskiej rodzinie na północy Włoch. Skromne i bardzo pracowite życie, połączone z prostą, lecz głęboką pobożnością przekazaną mu przez matkę było pierwszą szkołą dla ognistego temperamentu chłopca, a walka z ubóstwem nauczyła go wrażliwości na cierpienie innych i zahartowała w dążeniu do celu. Zapowiedzią całej przyszłości i powołania, jakim go Bóg obdarzył, stał się tajemniczy obraz, wyśniony w dziewiątym roku życia. Już wtedy, jako przywódca gromady rówieśników Janek łączył sprytnie dobrą zabawę z modlitwą i przekazywaniem podstawowych religijnych wiadomości. Jego usposobienie i stosunek do życia oddaje program założonego wśród szkolnych kolegów Towarzystwa Wesołości. Jego członkowie mieli jedynie żyć po chrześcijańsku i być wesołymi, co wyrażali przez sport, muzykę i zabawę. Jan Bosko zdobywał wykształcenie kosztem wielkich wyrzeczeń i ciężkiej pracy, pokonując przeszkody, jakie wówczas oddzielały od upragnionego kapłaństwa człowieka jego pochodzenia.

W roku 1841 zostaje jednak księdzem i odrzucając atrakcyjne propozycje ułożenia życia zaczyna swoją pracę z opuszczonymi chłopcami, napływającymi masowo do Turynu w czasach rewolucji przemysłowej. Zakłada Oratorium, które staje się domem, szkołą, boiskiem i parafią dla tych, którzy dotąd wałęsali się w poszukiwaniu zajęcia, popełniali przestępstwa i stawali się “marginesem społeczeństwa”, zanim jeszcze zaczęli dorosłe życie. Ks. Bosko uczy ich zawodu, wynajduje pracę, organizuje rozrywki, katechizuje i spowiada, na wszelkie sposoby odciąga od zła i niemoralności ukazując wspaniałe horyzonty życia w pełni własnego rozwoju, życia z Bogiem w sercu. Jednocześnie przewraca miasto w poszukiwaniu środków do życia, pisze i drukuje potrzebne książki, buduje domy i kościoły, jest doradcą papieży, pokonuje niewiarygodne przeszkody, by nie tylko ocalić, lecz ciągle rozwijać swe dzieło w tych gorących historycznie czasach. W praktyce, w ciągłym przebywaniu wśród młodzieży rodzi się genialna metoda wychowawcza, zwana systemem prewencyjnym, streszczająca się w zasadzie: zapobiegać złu – pociągać do dobra.

Dzieło rozpoczęte z małym chłopcem, spotkanym kiedyś w zakrystii kościoła, gromadzi stopniowo setki młodych wychowanków i przerasta siły jednego człowieka, nawet tak charyzmatycznego świętego jak Ks. Bosko. W 1859 r. kilkunastu pierwszych kleryków, w większości wychowanków Oratorium, związało się z Kościołem i Ks. Bosko ślubami zakonnymi, dając początek Towarzystwu Salezjańskiemu. Jego nazwa pochodzi od patrona Zgromadzenia – świętego Franciszka Salezego, wybranego dla swej dobroci, w której Ks. Bosko widział klucz skuteczności wychowawczej swych współpracowników, nazywających się najchętniej salezjanami Księdza Bosko (SDB). Od tego czasu Zgromadzenie przeżywa nieustanny rozwój, obejmując działalnością kolejne kraje i kontynenty, rozrastając się w Rodzinę Salezjańską, którą tworzy wspólnie z gałęzią żeńską (Córki Maryi Wspomożycielki), współpracownikami, byłymi wychowankami i instytucjami świeckimi.

Kolejne pokolenia salezjanów (jest ich dziś w świecie ok. 16 tysięcy) przekładają na współczesną sytuację charyzmat świętego Założyciela, prowadząc oratoria, centra młodzieżowe, szkoły, warsztaty, internaty, parafie, bursy, grupy formacyjne, koła zainteresowań, wydawnictwa i wiele innych dzieł, przez które starają się “być znakami i nosicielami miłości Bożej do młodzieży”, najdroższej cząstki Kościoła.

do góry