1 grudnia 2013 r., pierwsza niedziela Adwentu

 RODZINA – BRAMĄ WIARY

Umiłowani, na początku nowego roku liturgicznego jesteśmy znów zachęcani do wyruszenia na szlak wiary. Czymże jest wiara? Jest odpowiedzią każdego z nas na pragnienie Boga spotkać się z człowiekiem. W Roku Wiary papież Franciszek nawoływał nas, byśmy na nowo w swym życiu odkryli blask wiary. Encyklika Lumen Fidei stała się darem Roku Wiary, przypomnieniem o ważności wiary i o warunkach jej dojrzewania. Papież szczególnie podkreślił w niej, że „pierwszym środowiskiem, w którym wiara oświeca miasto ludzi, jest rodzina”. (LF 52)

My, biskupi Litwy, ośmieleni tą wnikliwością papieża Franciszka i wiedzeni pragnieniem umocnienia rodziny i cywilizacji życia na Litwie, ogłaszamy ten nowy rok liturgiczny Rokiem Rodziny. Razem z papieżem jesteśmy przekonani, że „rodzina jest bramą wiary” – naturalnym a zarazem szczególnym środowiskiem, w którym człowiek otrzymuje dar wiary i w którym wiara dojrzewa. Bóg jest autorem węzła małżeńskiego mężczyzny i kobiety. W Nim ten węzeł ma swe uzasadnienie i źródło. Papież Franciszek mówi, że trwałe małżeństwo pomiędzy mężczyzną a kobietą „powstaje z ich miłości, będącej znakiem i obecnością miłości Bożej, z uznania i akceptacji dobra odmienności seksualnej, dzięki czemu małżonkowie mogą stać się jednym ciałem (por. Rdz 2, 24) i są zdolni zrodzić nowe życie, co jest przejawem dobroci Stwórcy, Jego mądrości i Jego planu miłości” (LF 52).

Tylko w świetle wiary człowiek może zrozumieć całe piękno i bogactwo tej tajemnicy. Wiara ubogaca małżeński węzeł miłości doświadczeniem nieopisanej miłości Bożej, zaś przyjście dzieci na ten świat – obdarza radością wspólnoty i współpracy ze Stwórcą. W świetle wiary małżeństwo i przyjęcie dzieci są odbierane jako życie, które przewyższa zwykłe porozumienie mężczyzny i kobiety o wspólnym zamieszkaniu czy o poczęciu dziecka jako zwykłej czynności biologicznej. Wiara nadaje całkiem nowy sens doświadczeniu życia małżeńskiego. Dlatego, według papieża: „przyrzeczenie miłości na zawsze staje się możliwe, gdy odkrywamy większy od naszych projektów plan, który nas wspiera i pozwala nam ofiarować ukochanej osobie całą przyszłość. Wiara pomaga też pojąć w całej głębi i bogactwie zrodzenie dzieci sprawiając, że uznajemy w nim stwórczą miłość, która daje nam i powierza tajemnicę nowej osoby”. (LF 52).Tylko tak rozumiane małżeństwo dla małżonków i dla ich dzieci staje się bramą wiary do głębszego poznania misji Boga i rodziny wobec świata.

Rodzina wznieca ogień wiary. Dlatego śmiało ją nazywamy bramą wiary, przez którą na spotkanie z Bogiem kroczą małżonkowie i ich dzieci. Ojciec, matka czy opiekunowie dziecka są pierwszymi osobami, przekazującymi dziecku tajemnicę wiary. Dlatego rodzinę nazywamy jeszcze „Kościołem domowym”, bo jak mówił papież Paweł VI: „rodzinę, podobnie jak Kościół, należy uważać za pole, na które przynosi się Ewangelię i z którego ona się rozkrzewia” (Evangelii Nuntiandi, 71). Rodzina jest kolebką wiary dla nowego pokolenia. W jakim stopniu rodzina przyjmuje wiarę i Ewangelię, w takim stopniu staje się „wspólnotą ewangelizującą” (Familiaris Consortio 52). Na nią przypada szczególne zadanie przekazywania wiary nie tylko w swoim otoczeniu, ale i w całym społeczeństwie, bo zgodnie ze słowami papieża Franciszka „rodziny chrześcijańskie są rodzinami misyjnymi” (Homilia papieża podczas Mszy św. na placu św. Piotra 27 10 2013 r.).

Troska o rodzinę zawsze była w centrum uwagi Kościoła. Chociaż niektóre problemy nie są nowe, jednak ilość wyzwań, przed którymi stoją rodziny, na tyle zwiększyła się, iż nadszedł już czas obrony życia nienarodzonego, instytucji rodziny, godności kobiety czy praw dzieci. Powtarzające się obecnie próby nowego zdefiniowania pojęć małżeństwa i rodziny albo nowego ustalenia początku i końca życia ludzkiego, są niczym innym jak groźnym eksperymentem socjalnym. Zrównanie małżeństwa kobiety i mężczyzny, tworzącego rodzinę, z innymi formami wspólnego pożycia osób w istocie jest zamachem na istnienie instytucji małżeństwa.

Struktura rodziny wypływa z samej natury ludzkiej. Prawo do rodziny – jest przyrodzonym prawem człowieka. Moc władzy państwowej powinna w dalszym ciągu być związana i ograniczona przez wyższość przyrodzonych praw człowieka. Istota rodziny nie może być obiektem ingerencji prawa regulowanego przez człowieka. Odwrotnie, władza państwowa powinna stać na straży tej podstawowej komórki społecznej. Instytucja małżeńska mężczyzny i kobiety świadczy o wysokim poziomie rozwoju kultury ludzkiej na jej szlaku cywilizacyjnym. Szacunek i miłość w rodzinie formuje kręgosłup moralny cywilizowanego społeczeństwa.

W tym Roku Rodziny szczególnie apelujemy do rodzin chrześcijańskich i wszystkich ludzi dobrej woli według swych możliwości o obronę praw rodziny i dzieci zarówno narodzonych jak i nienarodzonych. Brońmy rodzinę, ponieważ jest ona kolebką dobrobytu, wiary i dojrzałości człowieka. Wołanie świętego Pawła „obudźcie się ze snu“ dzisiaj może być realizowane w sposób konkretny poprzez odważną obronę i pielęgnowanie kultury rodziny chrześcijańskiej. Niech nasze oblicze będzie pogodne, troszczące się o wartości rodzinne. Pan Bóg dba o to, byśmy mieli w sobie pełnię Jego radości (por. J 17, 13b)!

Najświętsza Maryjo Panno, Królowo Rodzin, módl się za nami!

Biskupi Litwy